główna forma ustnej twórczości ludowej, a także jeden z gatunków lit. dydaktycznej, ukształtowany w starożytności, oparty na motywach czerpanych z folkloru; w twórczości pisanej - gat. epicki, zawierający przesłanie moralne, niekiedy z elementami satyrycznymi; w zależności od formy wyróżnia się b. narracyjną (dłuższą, z wyraźnie zarysowaną fabułą), oraz epigramatyczną. B. jest formą przypowieści na temat ludzkich i społecznych cech, postaw, charakterów i sytuacji, przeważnie powszechnych i powtarzanych; bohaterami b. są postacie ludzkie lub uczłowieczone zwierzęta, rośliny, a nawet przedmioty (apolog). Najbardziej rozpowszechniona jest b. zwierzęca, której twórcą był Ezop; motywy b. starożytnej przejęli i wykorzystali m.in. J. de La Fontaine, G.E. Lessing, J.A. Kryłow; w Polsce: Biernat z Lublina, I. Krasicki, A. Mickiewicz, A. Fredro, J. Lemański i in.
BAJKA
Literatura polska
AWIANUS Flavius, JUAN MANUEL, FRANCUSKA LITERATURA, KANIK, EZOP, LIE, LANDOLFI, PAPROCKI, JERSZOW, JABŁONOWSKI