umiejętność barwienia rozmaitych surowców (włókien, skór, tkanin); znana i wykonywana zawodowo już w IV tysiącleciu p.n.e. (Chiny, Indie, Egipt); początkowo opierało się na barwnikach naturalnych: najpierw mineralnych (w malarstwie jaskiniowym stosowano wyłącznie roztarte pigmenty), później zwierzęcych i roślinnych; Egipcjanie znali dwa pigmenty syntetyczne (błękitną frytę ze szkliwa ceramicznego i biel cynkową otrzymywaną w wyniku kontrolowanej korozji metalu), spośród barwników odzwierzęcych wzmianki wymaga kermes, uzyskiwany z czerwców i purpura tyryjska z mięczaków morskich; w Grecji i staroż. Rzymie f. raczej podupadało; odrodziło się dopiero w średniowiecznej Europie za sprawą Arabów i kontaktów handlowych ze Wschodem; wybitnymi ośrodkami f. stały się Wenecja, Genua, Piza, Florencja, Mediolan; rozwój f. nastąpił po odkryciu dróg do Indii oraz kontynentu amerykańskiego dzięki możliwości przywozu nowych, cennych barwników naturalnych, np. drewna kampeszu, dającego trwałe czarne wybarwienie; w XVI w. rozwój farbiarstwa nastąpił w Holandii, Niemczech, Anglii i Francji, zaś w Polsce najważniejszymi ośrodkami były od czasów odrodzenia Kraków, Gdańsk i Toruń; nowy rozdział w dziejach f. zapoczątkowało odkrycie w 2. poł. XIX w. syntetycznych barwników organicznych; wynalezienie włókien syntetycznych pociągnęło za sobą nowe techniki f.; w zasadzie każdy rodzaj włókien (celulozowych, proteinowych, sztucznych) wymaga obecnie innego rodzaju barwników i innej techniki farbowania.
- BRYLANTOWA ZIELEŃ, syntetyczny zasadowy...
- ARSENINY, : ortoarsenawego lub...
- POPIELARSTWO, dawniej dziedzina gospodarki...