łac. clientes
w starożytnym Rzymie ludzie wolni, którzy pozostawali w stosunku zależności od patrona (pierwotnie z reguły patrycjusza). Klientela powstawała przez dobrowolne oddanie się jakiegoś obywatela pod patronat (applicatio) albo przez poddanie się Rzymowi nieprzyjacielskiego państwa lub wspólnoty (deditio). K. zobowiązani byli do posłuszeństwa w stosunku do patrona, towarzyszyli mu w służbie wojskowej, pomagali w jego działalności politycznej (gł. przy głosowaniu na zgromadzeniach ludowych). Z drugiej strony patron zobowiązany był do ochrony k. Ustawa XII tablic zawierała przepis, na mocy którego patron, który wyrządził szkodę klientowi, miał być wyjęty spod prawa (zabicie go nie stanowiło przestępstwa). Instytucja k. była szczególnie ważna w okresie republiki (V-I w. p.n.e.).