początkowo spięte z jednego brzegu, pokryte woskiem deseczki służące do nauki pisania rylcem; po zastąpieniu deseczek pergaminem ta forma książki wyparła wcześniejszy zwój, jako dogodniejsza w czytaniu i umożliwiająca zapis obustronny, a więc oszczędność materiałów piśmiennych; wchodził w użycie od II w. p.n.e. (papirusowy), od V w. n.e. zwoje praktycznie zanikły; po pergaminie zastosowano papier, średniowieczne kodeksy bywały bogato zdobione (tzw. srebrne i złote), często na podkładzie również barwionym (na purpurowo); najsłynniejsze zachowane kodeksy polskie: Sakramentarz tyniecki (sprzed 1060), Ewangeliarz gnieźnieński (ob. w zbiorach Kapituły w Gnieźnie) i Ewangeliarz pułtuski (ob. w zbiorach Biblioteki Czartoryskich w Krakowie), oba z ok. 1080.
KODEKS
Inne
POLUBOWNY SĄD, KANUT VI, OPRAWA KSIĄŻKI, REGULAMIN PRACY