(muz.)
jedna z podstawowych zdolności muz., w której można wyróżnić kilka odrębnych, nie zawsze od siebie zależnych jakości: s. wysokościowy (melodyczny) polega na zdolności rozróżniania wysokości dźwięków i może mieć charakter relatywny lub absolutny; ten pierwszy pozwala ustalić wysokość dźwięku na podstawie odległości interwałowych od dźwięku wzorcowego; s. absolutny określa wysokość bezwzględną każdego dźwięku i jest prawdopodobnie zdolnością wrodzoną (posiada go ok. 5% ludzi i niewielu zawodowych muzyków); s. harmoniczny umożliwia analizę zależności wertykalnych (współbrzmień); słuch rytmiczny pozwala spostrzegać zróżnicowanie struktur czasowych organizujących muzykę (metrorytmika, agogika); s. timbrowy polega na zdolności słyszenia różnic barwy, a s. dynamiczny - głośności dźwięków; s.m. decyduje o pojemności i elastyczności pamięci muzycznej.