(1762-65)
sielanka F. Karpińskiego, wspomnienie młodzieńczej miłości poety do M. Broselówny. Autor paralelnie zestawia obrazy budzącego się na wiosnę świata natury z wewn. przeżyciami podmiotu lir., by w monologu lir. określać siłę cierpienia i tęsknoty za ukochaną; piękno rozkwitającej przyrody kontrastuje z żalem i smutkiem. Utwór przełamuje konwencje sielanki klasycystycznej na rzecz bezpośredniego wyznania i zapowiada nurt sentymentalizmu w poezji pol.
- KARPIŃSKI, Franciszek (1741-1825)...
- paralelizm, (gr. parallelismós...
- sentymentalizm, prąd lit. i jedno z...