(pol.)
w polskiej poezji gatunek obejmujący pieśniowe utwory epicko-liryczne o tematyce historycznej, utrzymane w tonacji elegijnej; w lit. staropolskiej przybierała formę żalu pośmiertnego po rycerzu (lament, planctus), głosiła pochwałę jego czynów; od XVII w. pojawia się tematyka obyczajowa i erotyczna oraz odniesienia do wydarzeń współczesnych; XVIII/XIX w. rozkwit gatunku w różnych odmianach: d. epicka, reprezentowana przez śpiew historyczny (J.U. Niemcewicz), d. erotyczna, d. grozy, nawiązująca do tradycji ludowych; w okresie romantyzmu miała wpływ na rozwój ballady; gatunek uprawiany przez K. Brodzińskiego, B. Zaleskiego, S. Goszczyńskiego, J. Słowackiego.