(1947-57)
studenckie czasopismo społ.-lit., wychodzące w Warszawie. Do 1955 r. oficjalne pismo polit. organizacji młodzieżowych. Zamieszczało teksty ideologiczne, mające ukształtować poglądy studentów. Publikowane w "P. p." utwory (gł. okolicznościowe i propagandowe) realizowały założenia socrealizmu. W 1953 r. wraz z wejściem do redakcji młodych publicystów (m.in. W. Godek, J. Kuczyński, R. Turski) zaczęła się powolna ewolucja pisma, które wkrótce odegrało ważną rolę w wydarzeniach październikowych. Za moment narodzin nowego "P. p." (zwanego zielonym - od koloru dominującego w szacie graficznej) uznaje się nr 27 (336) z 4 IX 1955, opatrzony podtytułem "Tygodnik studentów i młodej inteligencji". Pismo poszerzyło krąg tematów o dotyczące całego narodu. Liczne reportaże (m.in. o społ. źródłach postaw życiowych młodzieży, o prawdziwych warunkach życia robotników, łamaniu praworządności, rehabilitacji członków AK) stanowiły początek dyskusji - także z udziałem czytelników. Swoje oblicze "P. p." ostatecznie określiło między VI 1956 (wypadki poznańskie, wobec których zajęło niezależne stanowisko) a wydarzeniami w X 1956 r., w których aktywnie uczestniczyło. Niezależność zachowało także podczas powstania węgierskiego. Zmiany zaszły także w dziale lit., objętym w 1956 r. przez J. J. Lipskiego. W piśmie zaczęły ukazywać się teksty autorów zachodnich i emigracyjnych oraz utwory pisarzy krajowych, opozycyjne wobec socrealizmu. Te zmiany powodowały coraz ostrzejszą krytykę pisma ze strony PZPR (publiczne ataki W. Gomułki). Ostatni nr "P. p." ukazał się w VI 1957. Pismo miało być wznowione po wakacjach, ale cenzura odrzuciła kolejny nr, a 5 X 1957 w "Trybunie Ludu" ogłoszono decyzję o likwidacji "P. p." Młodzież zareagowała demonstracjami. Dzieje "P. p." stały się przyczyną jego legendy.
- po prostu, musisz się po prostu...
- PO PROSTU, pismo ukazujące się...
- do niczego, coś jest po prostu do...