Lustracja warszawskiego Zamku Królewskiego, przeprowadzona po śmierci Augusta III dowiodła, że zamek okazuje szczupłość pokojów pryncypalnego piętra, w części od strony Wisły cokolwiek przyzwoitszych, zaledwie na wypadkową rezydencję zdolnych, w innych skrzydłach same przechody i ordynaryjne pomieszczenia, po części zrujnowane; dół zaś same zawierał sklepy, prócz niektórych użytych na kancelarie i ich archiwa… Przebudowa i modernizacja zamku stała się koniecznością. Przyspieszył ją pożar, który w 1767 r. znacznie uszkodził skrzydło południowe. Już w następnym roku przystąpiono do odbudowy spalonej część budowli. Powstała piękna klasycystyczna główna klatka schodowa. Nowy wystrój otrzymały sale o charakterze rządowym: Senatu i Izby Poselskiej oraz półprywatne pomieszczenia królewskie: sale Teatralna i Obrazów, Biblioteka, sala Gwardii Mirowskiej i Gabinet Marmurowy.
Początkowo prace prowadził Jakub Fontana, wybitny twórca późnego baroku, teraz projektujący wystrój wnętrz według najnowszych paryskich wzorów i opracowania sprowadzonego przez króla z Paryża Victora Louisa, czołowego architekta francuskiego klasycyzmu. Gabinet Marmurowy za Wazów mieścił galerię portretów królów polskich. Ten jego charakter utrzymano. W okładzinę ścian z różnobarwnego marmuru wkomponowano 22 owalne lub prostokątne portrety poprzednich władców polskich, namalowane przez Bacciarellego. Portret Stanisława Augusta w stroju koronacyjnym, umieszczony nad marmurowym kominkiem, stanowił główny akcent wnętrza. Pędzla Bacciarellego był też plafon z alegorią Sławy. Ideowe i artystyczne wyposażenie Gabinetu dopełniały rzeźby Le Bruna – postacie alegoryczne i kartusze.
Po śmierci Fontany dzieło przebudowy Zamku kontynuował, powołany na stanowisko architekta króla i Rzeczypospolitej, Włoch Domenico Merlini. Jego projektu są powstałe w latach 1774-83 reprezentacyjne sale: Audiencyjna (Tronowa), Canaletta, Sala Wielka zwana Asamblową, Rycerska, oraz kaplica i prywatne apartamenty króla: sypialnia, gabinet konferencyjny, garderoba. Sala Audiencyjna służyła jako Sala Tronowa. Jej sufit zdobił wielki okrągły plafon z malowidłem Bacciarellego Rozkwit sztuk, nauk, rolnictwa i handlu pod panowaniem Pokoju. Na supraportach artysta ten wymalował alegorie Męstwa, Mądrości, Religii i Sprawiedliwości. W największej ze wszystkich sal, zwanej Wielką lub Asamblową, odbywały się bale, zabrania towarzyskie i koncerty. Wysoka na dwa piętra, owalna w rzucie komnata, otrzymała klasycystyczny wystrój zaprojektowany przez Merliniego i Kamsetzera.
Ściany wykończono białym stiukiem. Na ich tle odcinały się arkadowe wnęki ze zwierciadłami i wielkie arkadowe okna ujęte w pary kolumn ze złocistego stiuku. Sufit zdobił plafon Bacciarellego Jowisz wyprowadzający świat z chaosu oraz rzeźby Andrzeja Le Bruna. Na osi, nad wejściem głównym, znajdowała się kompozycja wyrzeźbiona w białym marmurze – medalion z popiersiem króla umieszczony pomiędzy uskrzydlonymi postaciami symbolizującymi Pokój i Sprawiedliwość. Po bokach wejścia, między kolumnami, ustawiono białe marmurowe posągi: Stanisława Augusta pod postacią Apolla Belwederskiego i Minerwy o rysach carycy Katarzyny II. Sala Tronowa miała ściany wybite czerwonym adamaszkiem ujętym w rzeźbione i złocone obramienia. Plafon i cokoły pokrywały złote arabeski na białym tle. Wykwintnie urządzono prywatne apartamenty. Ściany królewskiej sypialni, wyłożone drewnem cisowym, zdobiły pozłacane girlandy laurowe. Supraporty, dzieło Bacciarellego, przedstawiały sceny biblijne. Warunki polityczne sprawiły, że w 1786 r. urwał się prowadzony z rozmachem proces przekształcania reprezentacyjnych wnętrz Zamku Królewskiego