(ur. 1928)
kolumbijski pisarz, dziennikarz; laureat Nagrody Nobla (1982) przyznanej za "powieści iopowiadania, wktórych fantazja irealizm łączą się wzłożony świat poezji, odzwierciedlającej życie ikonflikty całego kontynentu". Urodził się wmiasteczku Aracataca (które uznaje się za prototyp Macondo) wKolumbii. Wychowywany był przez dziadków; babka zaszczepiła wnim zamiłowanie do indiańskich mitów ilegend, dziadek zainteresowanie wojną domową, wktórej brał udział. WBogocie iKartagenie G.M. studiował prawo. Pracował jako dziennikarz. Opublikowany w"Espectadorze" cykl reportaży oprzemytniczej działalności kolumbijskiej marynarki wojennej spowodował zawieszenie działalności gazety izwolnienie zpracy G.M., który przebywał wEuropie jako jej korespondent. Wtym okresie skrystalizowały się prokomunistyczne sympatie pisarza, poparcie dla ZSRR, działalności Fidela Castro, za co często go krytykowano. Od 1961 r. zamieszkał wMeksyku. Dorobek twórczy G.M., pełen nowatorskich, awangardowych eksperymentów formalnych, uznawany jest za punkt kulminacyjny rozwoju tzw. realizmu magicznego (zob. A.Carpentier), wktórym współistnieją obok siebie realizm ifantastyka, motywy mitol., bibl., lud. Świat powieści G.M. tworzy metaforyczny obraz kolei losu całej Ameryki Łac. Autor powieści: Sto lat samotności (1967) - uznawanej za najważniejsze jego dzieło, Szarańcza (1955), Zła godzina (1961), Nie ma kto pisać do pułkownika (1961), Jesień patriarchy (1975), Kronika zapowiedzianej śmierci (1981), Miłość wczasach zarazy (1985), Generał wlabiryncie (1989), Omiłości iinnych demonach (1993); zbiorów opowiadań: Wtym mieście nie ma złodziei (1962), Dialog lustra (1974), Dwanaście opowiadań tułaczych (1992); dzieła łączącego elementy reportażu iliteratury faktu, będącego dramatycznym obrazem działalności kolumbijskich gangów narkotykowych - Raport zpewnego porwania (1996); scenariuszy film. Kolumbijski pisarz P. Apuleyo Mendoza przeprowadził zG.M. wywiad-rzekę, który ukazał się wpostaci książki Zapach gujawy (1982).