15 XI 1895 - 4 VII 1976 - pochodził ze zasymiliowanej rodziny żydowskiej, jego ojciec jest uważany za prototyp postaci dr. Szumana z Lalki Prusa, a dziad i pradziad byli cenionymi matematykami i wynalazcami.
Ukończył warszawską Szkołę Sztuk Pięknych, po studiach uprawiał grafikę i karykaturę. Pierwszy wiersz opublikował w roku 1913. Pięć lat później należał do współzałożycieli kabaretu literackiego w kawiarni Pod Picadorem, następnie był jednym z inicjatorów grupy literackiej Skamander. W latach 1924-39 stały współpracownik "Wiadomości Literackich", popularny dzięki publikowanym od roku 1927 mistrzowskim felietonom na tematy aktualne pt. Kronika tygodniowa.
Także znany ze zjadliwych bon motów krytyk teatralny (zebranych w tomie Gwałt na Melpomenie). Podczas wojny na emigracji w Paryżu i w Londynie, gdzie pozostał także w pierwszych latach powojennych (1946-48 kierownik sekcji literatury w UNESCO, 1948-51 dyrektor Instytutu Kultury Polskiej). W latach 1956-59 prezes Związku Literatów Polskich. Przez cały okres powojenny występował o swobody twórcze i obywatelskie (m.in. 1964 inicjował List 34 przeciw zaostrzeniu cenzury, 1975 protestował przeciw zmianom w Konstytucji PRL).
Jako pisarz w opozycji do XX-wiecznej poezji awangardowej tworzył cyzelowaną formalnie lirykę ekspresjonistyczną, nastrojową, czasem też utwory o wymowie publicystyczno-pacyfistycznej i antytotalitarnej (w r. 1919 skonfiskowano jako wzywający do buntu anarchistycznego tom Czarna wiosna). Autor m.in. zbiorów Godzina poezji, Okno bez krat, Alarm, Więk klęski poematu Popiół i wiatr, dramatów Wieża Babel, komedii Murzyn warszawski, Alfabetu wspomnień. W r. 1955 otrzymał nagrodę państwową I stopnia, potem za niezależną i opozycyjną postawę często represjonowany, m.in. zakazami publikacji.