Historycy w okresie hellenistycznym

W okresie hellenistycznym historiografia nabiera coraz bardziej literackiego charakteru: Duris z Samos, autor dzieła obejmującego dzieje ekumeny (oikoumene – strefy zamieszkanej) od Filipa Macedońskiego do śmierci władcy Epiru, Pyrrusa, ganił nudny styl swoich poprzedników i domagał się zwiększenia roli elementu dramatycznego w pracach historycznych. Jednocześnie począwszy od końca czwartego wieku p.n.e., świat śródziemnomorski przeżywał modę na Historie Aleksandra, których liczne fragmenty rozmaitego zresztą autorstwa i różnej wartości, zachowały się do dzisiaj. Na skutek ożywionych kontaktów z ludami wschodnimi powstają historie krajów położonych po tamtej stronie świata: dla przykładu sławny babiloński kapłan i astrolog Berossos pisze Babyloniaka (Historię Babilonu). W tym samym okresie w narodowościowym tyglu, jakim jest Aleksandria Ptolemeuszy, powstaje grecki przekład Starego Testamentu (Septuaginta), a Ezechiel Tragik pisze po grecku dramaty o tematyce biblijnej (zachowały się fragmenty jego Exodusu). Wreszcie w historycznym dziele Timajosa z Tauromenium pierwszy raz zaznacza się przeniesienie ciężaru dziejów na zachód, w stronę Italii – niemniej zaznaczyć trzeba, że tegoż Timajosa znamy przede wszystkim z krytycznych uwag, jakie pod adresem jego moralizatorskich zapędów sformułował jeden z wielkich (a w dodatku pierwszy) z greckich historyków Rzymu, Polibiusz.