Historia literatury greckiej to kilkanaście bez mała stuleci, sięgających od epoki homerowej po bizantyńską, a zatem od Iliady i Odysei do greckich Ojców Kościoła. Tradycyjnie dzieli się je na kilka okresów: archaiczny – obejmujący wieki od VIII do VI w. p.n.e., klasyczny – pomiędzy wojnami perskimi a panowaniem Aleksandra Macedońskiego, hellenistyczny – od śmierci tego wielkiego zdobywcy do podboju rzymskiego (III-I p.n.e.), i wreszcie cesarski (I-V n.e.). Charakteryzuje te okresy rozmaitość postaw intelektualnych i estetycznych, rozbieżność poglądów religijnych i dominujących tendencji politycznych – co pociąga za sobą upodobanie do poszczególnych rodzajów i gatunków literackich w określonych epokach.
Niniejsze, z konieczności skrótowe, opracowanie ogranicza się do zarysowania burzliwych dziejów literatury, której kultura zachodnia zawdzięcza powstanie epiki, dramatu, pryncypiów historiografii czy wreszcie retoryki. Wielkość Iliady, hezjodejska etyka, kosmos tragiczny Sofoklesa, a także historiozoficzna myśl Tukidydesa stanowią nasze niezaprzeczalne dziedzictwo, w którym – chcąc tego czy nie chcąc – partycypujemy.