Słowacja, od XI w. pozostająca pod panowaniem węgierskim, po bitwie pod Mohaczem (1526) znalazła się wraz z Czechami i częścią Węgier pod panowaniem Habsburgów. Pierwsze nieśmiałe wpływy humanizmu promieniowały więc z dworu Macieja Korwina, późniejsze miały już inne korzenie. Uczonym i poetą łacińskim był Martin Rakovský (1535-79), autor wierszowanych traktatów o tematyce politycznej oraz poezji okolicznościowych i panegirycznych. Duchownym protestanckim był przedstawiciel późnej fazy humanizmu słowackiego, Czech, Jakub Jakobeus (1591-1645), opiewający po łacinie Narodu słowackiego łzy, westchnienia i życzenia.
Uprawiano też poezję miłosną w języku czeskim, po który chętnie sięgali też autorzy protestanckich pieśni religijnych. Osobnym jeszcze zjawiskiem są pisane przez drobną szlachtę, duchownych, nauczycieli czy wędrownych scholarów „śpiewy historyczne”, upamiętniające bieżące wydarzenia. Wyróżnia się wśród nich Pieśń o szegedzkim zamku (1566). Podobnie jak w Czechach, idee reformacji znalazły odzwierciedlenie w rozwoju dramatu szkolnego.