Postać biblijna.
Pochodził z Tiszbe w Gileadzie, a jego imię znaczy ‘moim bogiem jest Jahwe’; przedstawiony został jako asceta w płaszczu z sierści i pasem skórzanym przepasany dokoła bioder (2 Krl 1,8). Działał w wieku IX p.n.e., ukazywany jest jako walczący o czystość religii izraelskiej, zwalczający inne kulty, przede wszystkim baalizm, czyli kult kananejskiego bóstwa burzy. Eliasz doprowadził do zdyskredytowania proroków Baala w publicznej konfrontacji na górze Karmel. W imię Boga zapowiada suszę, a potem deszcz. Doświadcza objawienia Boga, który przychodzi do niego na górze Horeb w szmerze łagodnego powiewu. Musiał ukrywać się na pustyni przed pochodzącą z Fenicji królową prześladującą proroków Jahwe (➞ Izebel).
Bóg opiekował się nim karmiąc go za pośrednictwem kruka i anioła przynoszących żywność. W czasie głodu zamieszkał w Sarepcie Syjońskiej u wdowy, a tej resztki jedzenia cudownie się mnożyły. Dokonał też wskrzeszenia jej syna. Miał uczniów i wybranego następcę, Elizeusza. Tradycja biblijna ukazuje go jako proroka zachowanego od śmierci i wziętego do nieba na ognistym wozie. Miał ponownie wrócić na ziemię w czasach mesjańskich i przygotować drogę dla bożego pomazańca. W Nowym Testamencie Jezus mówi o Janie Chrzcicielu, jako proroku "w duchu Eliasza".
Eliasz wraz z Mojżeszem - jako ci, którzy w Starym Testamencie rozmawiali "twarzą w twarz" z objawiają- cym im się Bogiem - występują w Nowym Testamencie, rozmawiając z Jezusem w scenie przemienienia Jezusa na górze Tabor. Żydzi wierzyli, że Eliasz przychodzi z pomocą w trudnych sytuacjach, dlatego słowa Jezusa wypowiadane na krzyżu interpretowano jako wołanie Eliasza. Z ogromnym wyczuciem i dramatyzmem przedstawił proroka F. Mendelssohn w oratorium pt. Eliasz.