– jednym z następstw rozwijania koncepcji zniesienia kontroli na granicach wewnętrznych państw członkowskich Unii Europejskiej była konieczność zharmonizowania narodowych p.i. Do czasu wejścia w życie traktatu z Amsterdamu państwa członkowskie dążyły w ramach współpracy międzyrządowej do zbliżenia zasad dotyczących wjazdu obywateli państw trzecich na terytorium państw członkowskich w celu łączenia rodzin, znalezienia zatrudnienia, podjęcia samodzielnej działalności zarobkowej lub podjęcia studiów, jak też statusu prawnego obywateli państw trzecich, którzy na terytorium państw członkowskich osiedlili się na dłuższy czas. Wymienione zagadnienia odnoszą się do dwóch elementów p.i.– przyjmowania i integracji legalnych imigrantów. Już w 1991 ministrowie państw członkowskich odpowiedzialni za sprawy imigracyjne opowiedzieli się za harmonizacją narodowych polityk w zakresie dopuszczania i zatrudniania obywateli państw trzecich oraz w zakresie kształtowania praw obywateli państw trzecich legalnie przebywających we Wspólnocie Europejskiej. Regulacje dotyczące pierwszej grupy zagadnień miały opierać się na restrykcyjnych rozwiązaniach, natomiast regulacje odnoszące się do praw obywateli państw trzecich legalnie przebywających na terenie Wspólnoty Europejskiej miały zmierzać do stopniowego wzmacniania pozycji prawnej osób mających zezwolenie na pobyt długoterminowy. Państwom członkowskim udało się osiągnąć porozumienie w sprawie zasad przyjmowania imigrantów. Natomiast uzgodnienie precyzyjnych reguł polityki w zakresie łączenia rodzin i integracji przybyszów z państw trzecich z mieszkańcami WE okazało się zadaniem niezwykle trudnym. Regulacje dotyczące łączenia rodzin i integracji były niejasne i wielu kwestii nie rozstrzygały. Po wejściu w życie Traktatu Amsterdamskiego obowiązek uregulowania wybranych zagadnień z dziedziny polityki imigracyjnej spoczywa na WE. Po pierwsze, Rada Unii Europejskiej określa warunki wjazdu i pobytu oraz normy proceduralne dotyczące wydawania przez państwa członkowskie wiz na pobyt długoterminowy i zezwoleń na pobyt, łącznie z tymi, które służą łączeniu rodzin. Po drugie, Rada uchwala środki odnoszące się do nielegalnej imigracji i nielegalnego pobytu, wraz z repatriacją osób, które nielegalnie przebywają w państwach członkowskich Unii Europejskiej. Oprócz tych zagadnień w sferze aktywności WE mieści się zadanie określania praw i warunków, na podstawie których obywatele państw trzecich legalnie przebywający w jednym państwie członkowskim mogą przebywać także w innych państwach członkowskich. Zob. też imigracja.
- integracja obywateli państw trzecich w Unii Europejskiej, – zagadnienie wchodzące...
- Wymiar Sprawiedliwości i Sprawy Wewnętrzne Unii Europejskiej, – jedna z dziedzin...
- Europejski System Gromadzenia Zdjęć, (FADO) – komputerowy...