Reklama

status osoby uprawnionej do pobytu długoterminowego w Unii Europejskiej

– zagadnienie wchodzące w zakres polityki imigracyjnej Unii Europejskiej. Na podstawie traktatu z Amsterdamu Wspólnota Europejska uzyskała kompetencje w zakresie ustalania warunków wjazdu i pobytu oraz standardów procedury wydawania przez państwa członkowskie długoterminowych wiz i zezwoleń na pobyt, włączając w to te, które służą łączeniu rodzin, jak też praw i warunków, na jakich obywatele państw trzecich przebywający legalnie w jednym państwie członkowskim mogą także przebywać w innym państwie członkowskim. W konkluzjach Rady Europejskiej ze szczytu w Tampere podkreślono zamiar sprawiedliwego traktowania obywateli państw trzecich, którzy przebywają legalnie na terytorium państw członkowskich, jak również konieczność nakierowania polityki integracji obywateli państw trzecich w Unii Europejskiej na przyznawanie takim osobom praw porównywalnych z prawami obywateli UE oraz popieranie zakazu dyskryminacji w życiu gospodarczym, społecznym i kulturalnym i walki z rasizmem i ksenofobią. Komisja Europejska przedłożyła 13 marca 2001 projekt aktu prawa wspólnotowego, określającego warunki, na jakich państwo członkowskie może przyznać lub odebrać obywatelowi państwa trzeciego, który legalnie przebywa na jego terytorium, status oraz związane z nim prawa, jak również warunki, na jakich obywatel państwa trzeciego mający taki status ma prawo przebywać w innym państwie członkowskim niż to, które wspomniany status przyznało. Zezwolenie na pobyt długoterminowy we Wspólnocie Europejskiej byłoby wystawiane przez państwo członkowskie po uzyskaniu tego statusu. Status taki przyznawany byłby po pięciu latach nieprzerwanego legalnego przebywania na terytorium państwa członkowskiego i po wykazaniu, że dana osoba dysponuje dla siebie i pozostających na jej utrzymaniu członków rodziny dochodem w wysokości przekraczającej pomoc socjalną oferowaną w danym państwie lub odpowiadającej najniższej rencie z tytułu ubezpieczenia społecznego oraz ubezpieczeniem zdrowotnym pokrywającym wszystkie ryzyka w danym państwie. Zezwolenie na pobyt długoterminowy we Wspólnocie Europejskiej byłoby wystawiane na dziesięć lat, a następnie automatycznie przedłużane. Osoba uprawniona do pobytu długoterminowego byłaby traktowana jak obywatele danego państwa w odniesieniu do następujących kwestii: warunków dostępu do niesamodzielnej lub samodzielnej działalności zarobkowej, jeśli ta nie byłaby związana z wykonywaniem władzy publicznej, warunków zatrudniania i pracy, łącznie z warunkami zwalniania i wynagradzania; kształcenia i dokształcania, łącznie ze stypendiami i pomocą w zdobyciu wykształcenia; uznawania dyplomów, świadectw egzaminacyjnych i innych dowodów zdobytych kwalifikacji, które zostały wystawione przez właściwe organy; ochrony socjalnej, łącznie z ubezpieczeniem społecznym i zdrowotnym; pomocy socjalnej; ulg socjalnych i podatkowych; dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i świadczenia usług na rzecz ludności, łącznie z dostępem do zasobów mieszkaniowych; wolności zrzeszania się oraz członkostwa i działalności w związkach zawodowych, organizacjach pracodawców lub innych organizacjach, których członkowie reprezentują określoną grupę zawodową, jak też korzystania ze świadczeń oferowanych przez takie organizacje; swobodnego dostępu do całego terytorium danego państwa członkowskiego. Osoba uprawniona do pobytu długoterminowego korzystałaby z prawa przebywania dłużej niż trzy miesiące na terytorium innego państwa członkowskiego niż to, które przyznało jej taki właśnie status, pod warunkiem że: 1. prowadziłaby niesamodzielną bądź samodzielną działalność zarobkową; 2. ukończyłaby studia lub zdobyłaby wykształcenie zawodowe i dysponowałaby wystarczającymi dochodami, by podczas pobytu nie stanowić obciążenia dla drugiego państwa członkowskiego, oraz miałaby ubezpieczenie zdrowotne, pokrywające wszystkie rodzaje ryzyka w drugim państwie członkowskim; 3. dysponowałaby wystarczającymi dochodami, by podczas pobytu nie stanowić obciążenia dla drugiego państwa członkowskiego oraz miałaby ubezpieczenie zdrowotne, pokrywające wszystkie ryzyka w drugim państwie członkowskim.

Reklama

Podobne hasła:

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama