Reklama

zezwolenie na pobyt krótkoterminowy w Unii Europejskiej

– uzyskuje każdy obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec, który spełnia warunki wjazdu i pobytu krótkoterminowego w Unii Europejskiej. Na podstawie traktatu z Amsterdamu Wspólnota Europejska uzyskała kompetencje w zakresie określania warunków, na jakich obywatele państw trzecich korzystają ze swobody podróżowania po terytorium państw członkowskich UE podczas pobytu nieprzekraczającego trzech miesięcy. Komisja Europejska przedłożyła 10 lipca 2001 projekt dyrektywy dotyczącej tego zagadnienia. Projekt uwzględnia postanowienia konwencji z Schengen, na podstawie których cudzoziemcom z państw trzecich przyznano prawo do swobodnego podróżowania po terytorium trzynastu państw członkowskich Unii Europejskiej podczas pobytu krótkoterminowego. Konwencja wykonawcza przewiduje wolność poruszania się po terytorium wszystkich państw-stron następujących kategorii osób: cudzoziemców z państw trzecich, którzy mają jednolitą wizę na pobyt nieprzekraczający trzech miesięcy, wjechali legalnie na terytorium jednego z państw-stron konwencji wykonawczej i spełniają określone w niej warunki wjazdu – w okresie ważności wizy; cudzoziemców z państw trzecich zwolnionych z obowiązku wizowego, jeśli spełniają warunki wjazdu określone w konwencji wykonawczej – w okresie trzech miesięcy w ramach sześciomiesięcznego terminu liczonego od dnia pierwszego wjazdu; cudzoziemców z państw trzecich mających ważne, wystawione przez jedno z państw-stron zezwolenie na pobyt (także tymczasowe zezwolenie na pobyt) i ważny dokument podróży (także dokument podróży wystawiony przez państwo tymczasowego pobytu), spełniają warunki wjazdu określone w konwencji wykonawczej oraz nie znajdują się na narodowej liście ostrzegawczej danego państwa-strony – w okresie nieprzekraczającym trzech miesięcy. W myśl dalszych postanowień konwencyjnych cudzoziemiec, który legalnie wjechał na terytorium jednego z państw-stron, jest zobowiązany zgłosić swe przybycie właściwym organom tego państwa albo przy wjeździe, albo w ciągu trzech dni roboczych od dnia wjazdu, w zależności od sposobu rozstrzygnięcia tej kwestii w przepisach krajowych. Obowiązkowi zameldowania podlegają także cudzoziemcy z państw trzecich, którzy mieszkają na terytorium jednego z państw-stron i udają się do innego państwa-strony. Cudzoziemiec z państwa trzeciego, który nie spełnia obowiązujących na terytorium jednego z państw- -stron warunków pobytu krótkoterminowego, ma obowiązek niezwłocznie opuścić obszar państw-stron. Jeśli cudzoziemiec z państwa trzeciego dysponuje wystawionym przez inne państwo-stronę ważnym zezwoleniem na pobyt lub zezwoleniem na pobyt tymczasowy, ma obowiązek niezwłocznie udać się na terytorium tego państwa. Jeśli nie następuje dobrowolny wyjazd takiego cudzoziemca lub można przyjąć, że wyjazd nie nastąpi, albo jeśli natychmiastowy wyjazd cudzoziemca jest pożądany z przyczyn bezpieczeństwa narodowego lub porządku publicznego, cudzoziemiec jest wydalany zgodnie z prawem krajowym z terytorium państwa-strony, w którym został schwytany. Jeśli wydalenie zgodnie z prawem krajowym nie jest dopuszczalne, zainteresowane państwo-strona może zezwolić cudzoziemcowi z państwa trzeciego na pobyt na swoim terytorium. Komisja, przedstawiając projekt dyrektywy wspólnotowej, kierowała się przekonaniem, że dotychczasowe przepisy o swobodzie podróżowania obywateli państw trzecich po terytorium państw członkowskich należy oprzeć na nowych założeniach, które zagwarantują spójność i jednolitość interpretacji warunków dotyczących różnych kategorii cudzoziemców. Nowa dyrektywa wspólnotowa powinna określić warunki swobody podróżowania w okresie nieprzekraczającym trzech miesięcy w ciągu sześciu następujących po sobie miesięcy dla obywateli państw trzecich, którzy zgodnie z prawem przebywają na terytorium państwa członkowskiego, oraz: 1. podlegają obowiązkowi wizowemu; 2. są zwolnieni z obowiązku wizowego; 3. mają wystawione przez państwo członkowskie zezwolenie na pobyt (w przypadku takich osób – o ile podlegają obowiązkowi wizowemu – zezwolenie na pobyt uznawane byłoby za wizę na pobyt krótkoterminowy); 4. mają do czasu wystawienia zezwolenia na pobyt wizę długoterminową wydaną przez państwo członkowskie.

Reklama

Podobne hasła:

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama