(gr. katholikós - powszechny)
doktryna rel. wyznawana przez 970 mln ludzi, głównie w Ameryce Łacińskiej i Europie. Współcz. k. utożsamia się z Kościołem katolickim. K. jest gałezią chrześcijaństwa, a rozwój jego doktryny, kultu, organizacji jest ściśle związany z historią instytucji Kościoła. Jest zjawiskiem rel., społ. i polit. W hist. rozwoju k. można wyróżnić okres starożytny, początków chrześcijaństwa
i wzrostu roli Rzymu jako wiodącej gminy w kształtowaniu zasad doktryny, kultu ze specjalnym miejscem biskupa rzymskiego (później zwanego papieżem). Okres średniowiecza, z k. ludowym, cudownym i magicznym, pełnym znaków
i relikwii, choć też z dziełami Tomasza z Akwinu i papiestwem dysponującym absolutną władzą, walczącym o prymat nie tylko duchowy, ale i polit. Następnie - k. nowożytny, kształtujący się jako reakcja na wystąpienie M. Lutra
i reformację, a zatem przyznający papieżowi nieomylność, tradycyjny, odrzucający jakiekolwiek reformy i swobodę wiernych. K. współczesny, związany
z myślą Jana XXIII, Soborem Watykańskim II i rozwojem społecznej doktryny Kościoła, idei ekumenizmu, otwartości na problemy współcz. świata. Doktryna k. opiera się na Biblii i Tradycji, wiele "prawd" w niej zawartych lub określonych przez sobory i papieży jest uznawanych za dogmaty. Kult odwołuje się do siedmiu sakramentów, istotną rolę pełnią święci oraz Maria Panna. Organizacja k. jest oparta na hierarchicznie zbudowanym Kościele katolickim. Zob. też katolicka nauka społeczna.
- katolicyzm, wyznawca katolicyzmu,...
- katolicyzm, jeden z trzech gł. nurtów...
- katolicyzm, (gr. katholikos = powszechny)...