Julian (1825-1906)
publicysta, krytyk lit., działacz i pisarz polit.; uczestnik powstania wielkopolskiego 1848; od 1849 na emigracji, gł. w Paryżu, gdzie związany był z Hotelem Lambert, podczas powstania 1863 brał udział w jego akcji dyplomatycznej; po klęsce powstania podjął działalność w Wiedniu (1870-71 radca dworu, poseł na sejm krajowy i do Rady Państwa); 1886 osiadł w Krakowie, gdzie wywarł wpływ na poglądy stańczyków; czł. AU i Akad. Franc. Wszechstronnie wykształcony, świetny stylista, pisał swobodnie w kilku językach zdobywając znaczny rozgłos w Europie; debiutował 1838 wierszami hebrajskimi, 1849 pamflet na zaborcze dążenia Prus Die deutschen Hegemonen opublikował w j. niem., ale najważniejsze prace ogłosił w j. franc. i po polsku; zajmował się aktualnymi sprawami polityki europejskiej, zawsze prezentując pol. punkt widzenia (m.in.: Studia dyplomatyczne. Sprawa polska - sprawa duńska), demaskował politykę Bismarcka (Deux chanceliers, Dwaj kanclerze), antypolską treść carskiego panslawizmu (Le congres de Moscou et la propaganda panslaviste), przejawy serwilizmu wobec zaborców (Odstępcy); duże zainteresowanie wzbudziły jego studia o sztuce: Wieczory florenckie (o Dantem i Michale Aniele) oraz Rzym i Odrodzenie. Juliusz II. Współpracował m.in. z liberalną "Deutsche Zeitung" (do 1849), "Revue de Paris", "Revue des Deux Mondes"; czasopismami krajowymi (m.in. "Czas", "Goniec Polski", "Gazeta Codzienna", "Przegląd Polski"); 1857-61 gł. publicysta "Wiadomości Polskich".
- FLOKULACJA, kłaczkowanie
- JULIAN, Przekształcona forma...
- literatura podróżnicza, utwory lit., których...