z wł. (= piękny śpiew) 1. określenie wł. techniki wokalnej, rozwiniętej w XVIII w., opierającej się na pięknym brzmieniu głosu i technicznej jego sprawności, żywy w późniejszej muzyce operowej (V. Bellini, G. Rossini, G. Donizetti); 2. styl wł. muzyki wokalnej rozwinięty w pierwszej poł. XVII w.; cechuje go wyraźne zróżnicowanie partii recytatywu, arii i ariosa oraz rezygnacja z dominującej roli tekstu w muzyce wokalnej; b. odegrało ważną rolę w rozwoju muzyki operowej.
KANTYLENA, LABLANCHE, ŚPIEW, KANTYLENA, FIORITURA
- BELLINI Vincenzo, (1801-1835)
- FOGG Mieczysław, właśc. M. Fogiel (1901-90)...