należy do grupy języków romańskich ; używany we Francji, płd. Belgii, Luksemburgu, zach. Szwajcarii, na Wyspach Normandzkich, j. urzędowy wielu dawnych kolonii franc., a także Kanady (obok angielskiego), Haiti; wywodzi się z łaciny potocznej, która po podboju Galii przez Juliusza Cezara wyparła języki celtyckie; najstarszy zabytek Les serments de Strasbourg (842); wyróżnia się trzy okresy rozwoju języka f.: starofrancuski (stulecia IX-XIII), średniofrancuski (XIV-XVI), nowofrancuski (od XVII w.); pierwotnie tworzył szereg dialektów, z których językiem kulturalnym stał się dialekt Paryża; edyktem z 1539 narzucono używanie go także w południowej Francji, gdzie przewagę miał j. prowansalski; założona 1635 Akademia Francuska objęła patronat nad poprawnością i doskonaleniem f.; ortografia ustalona w XVIII w.; j. franc. w czasach nowożytnych (XVIII i XIX w.) rozszerzył się na warstwy wyższe całej Europy i stał się językiem ponadnarodowym; obecnie jego znaczenie osłabło, ustępując angielszczyźnie.
- francuski, naród francuski, francuscy...
- język, system językowy (kod),...
- BRETOŃSKI JĘZYK, język z brytańskiej...