(ok. 590-655)
– biskup; urodził się w Obroge koło Narbony we Francji. Pochodził z rodziny szlacheckiej; wraz ze swymi braćmi wychowywał się na dworze króla Chlotara II, tam też pełnił przez jakiś czas funkcję skarbnika królewskiego. W 630 roku został następcą swego brata Rustyka na stolicy biskupiej w Cahors. Piastował tę funkcję do śmierci. Życie i działalność tego świętego są dość bogato udokumentowane dzięki jego własnym listom oraz biografii napisanej przez jednego z jego uczniów. W administrowaniu diecezją biskup D. szczególną troską otaczał duszpasterstwo oraz wznoszenie nowych obiektów sakralnych i publicznych. Z tych ostatnich wymienić należy mury miejskie i miejskie wodociągi w Cahors. Wspomniane dokumenty pozwalają stwierdzić, że D. cechowała wielka dbałość o ludzi ubogich. Był także organizatorem życia zakonnego. Relikwie D. spoczywają w jednym z kościołów w Cahors. Jego grób splądrowali w XVI wieku hugenoci. Wspominany 27 listopada.