organ roślinny, najczęściej podziemny, dzięki któremu roślina przytwierdza się do podłoża i pobiera sole mineralne i wodę. Na szczycie k. znajduje się merystem wierzchołkowy ( merystemy) okryty czapeczką korzeniową i stanowiący strefę wzrostu korzenia. Za strefą wzrostu występuje strefa włośnikowa okryta skórką, pod którą znajduje się warstwa kory pierwotnej, odgraniczona od walca osiowego śródskórnią. Poza strefą włośnikową skórka przechodzi w podskórnię. W korzeniach wykazujących przyrost wtórny występują wtórne merystemy: kambium ( miazga) i fellogen; w procesie ich tworzenia istotną rolę odgrywa zewnętrzna partia walca osiowego, tzw. okolnica (perycykl). W okolnicy, poza strefą wzrostu korzenia, tworzą się zawiązki korzeni bocznych. Budowa wtórna korzenia przypomina budowę łodygi. Zespół wszystkich korzeni danej rośliny tworzy system korzeniowy. System korzeniowy palowy, składający się z jednego korzenia głównego oraz wielu korzeni bocznych, jest powszechny u roślin nagozalążkowych i dwuliściennych. System korzeniowy wiązkowy składa się z wiązki korzeni o zbliżonej grubości, wyrastających u podstawy pędu i jest charakterystyczny dla jednoliściennych (Monocotyledones). (Ryc. 34) Zob. też: włośniki, przyrost wtórny korzenia na grubość.
- korzeń, ząb bez korzenia, sałatka...
- KORZEŃ, narząd roślin naczyniowych,...
- KORZEŃ SARSAPARYLI, .