skupienia kwiatów na pędach. Wyróżnia się k. groniaste i k. wierzchotkowe. Kryterium podziału stanowi sposób rozgałęzienia k. oraz osadzenie kwiatów. K. groniaste charakteryzują się rozgałęzieniami jednoosiowymi (monopodialnymi). Szybciej rosnąca oś główna tworzy słabiej rosnące osie boczne. Kwiaty rozwijają się od nasady ku wierzchołkowi lub, przy silnie skróconej osi k., od zewnątrz ku środkowi. Wyróżnia się k. groniaste proste i złożone. Do k. groniastych prostych należą: grono (kwiaty osadzone na jednakowej długości bocznych odgałęzieniach osi głównej, np. konwalia), baldachogrono (odgałęzienia osi głównej charakteryzują się różną długością; kwiaty osadzone na ich zakończeniach układają się na jednym poziomie, np. dziki bez czarny), kłos (kwiaty bezszypułkowe, osadzone bezpośrednio na osi k., np. babka), kolba (kwiaty bezszypułkowe, osadzone na silnie zgrubiałej osi k., np. pałka), kotka (kwiaty bezszypułkowe, osadzone na wiotkiej, zwisającej i w całości odpadającej osi k., np. topola), wiecha (odgałęzienia pierwszego, drugiego i dalszych rzędów; kwiaty na końcach wszystkich odgałęzień, np. bez lilak, różne gatunki traw), podbaldach (odgałęzienia pierwszego, drugiego i dalszych rzędów dorastające do prawie tego samego poziomu; kwiaty na końcach wszystkich odgałęzień, ułożone na niemal równym poziomie, np. krwawnik), baldach (oś główna k. zredukowana, kwiaty na wyrastających z tego samego poziomu odgałęzieniach jednakowej długości, np. czosnek), główka (oś główna k. silnie skrócona i pogrubiona, kwiaty bezszypułkowe lub osadzone na bardzo krótkich szypułkach, np. koniczyna), koszyczek (oś główna k. silnie skrócona, pogrubiona i spłaszczona, kwiaty siedzące, np. słonecznik). W k. groniastych złożonych zamiast pojedynczych kwiatów występują k. Do k. groniastych złożonych należą: kłos złożony (odgałęzienia zakończone k. w formie kłosków, np. żyto), wiecha złożona (odgałęzienia zakończone k. w formie kłosków, np. owies) oraz baldach złożony (odgałęzienia zakończone k. w formie baldaszków, np. marchew). K. wierzchotkowe charakteryzują się rozgałęzieniami wieloosiowymi (sympodialnymi). Oś główna, po wykształceniu na szczycie kwiatu, kończy swój wzrost. Kolejne kwiaty rozwijają się na końcach osi bocznych pierwszego i dalszych rzędów, od wierzchołka ku nasadzie lub od środka ku obwodowi. Do k. wierzchotkowych należą: wierzchotka jednoramienna (każda oś daje jedno odgałęzienie dalszego rzędu, np. k. typu sierpikowatego, (sierpik) u niezapominajki, k. typu wachlarzykowatego u kosaćca), wierzchotka dwuramienna (pod kwiatem szczytowym każdej osi rozwijają się dwie osie boczne, np. goździk), wierzchotka wieloramienna (pod kwiatem szczytowym każdej osi rozwijają się więcej niż dwie osie boczne, np. wilczomlecz). (Ryc. 37)
- baldach, kwiatostany.
- CZERWIOK,
- kłos złożony, kwiatostany.