(Suomen Tasavalta, Republiken Finland)
państwo nad płn.-wsch. Bałtykiem. Graniczy z Norwegią, Szwecją i Rosją. Pow. ponad 338 tys. km2, wciąż powiększająca się ze względu na ustępowanie zlodowacenia. Ludność ponad 5 mln, z czego ok. 60% żyje w miastach. Stolica - Helsinki. Większość ludności stanowią Finowie (92%), ok. 7% Szwedzi, istnieje także mała populacja Lapończyków (Sami). Obowiązują dwa języki urzędowe - fiński i szwedzki. F. jest republiką, której głową jest prez. wybierany w bezpośrednim głosowaniu. Jest on odpowiedzialny za politykę zagr., ma prawo rozwiązania rządu, ogłoszenia nowych wyborów parlamentarnych. Powołany przez niego premier tworzy rząd. Gospodarka fińska jest oparta na przemyśle drzewnym, papierniczym i metalurgicznym. F. była przez wiele lat powiązana z Rosją (ZSRR). Od 1809 po wojnie ze Szwecją przyłączona do Rosji, jednak jako autonomiczne Wielkie Księstwo, co dało możność nar. i gosp. rozwoju. Niepodległość uzyskała po rewolucji październikowej; w 1940 i 1944 poniosła straty terytorialne w wyniku wojen przeciw ZSRR. Po wojnie ułożyła stosunki z ZSRR na zasadach bliskiej ekon. współpracy, wybierając politykę neutralności. Ta specyficzna forma nieformalnego ograniczenia suwerenności z powodu obaw przed potężnym sąsiadem, ale także ze względu na duże korzyści gosp., otrzymała nazwę "finlandyzacji". Rozpad ZSRR początkowo zachwiał rozwojem F., jednak
w 1995 uzyskała bez problemów członkostwo w Unii Europejskiej, spełniając też wymogi Unii Gospodarczej
i Walutowej, do której zdecydowała się przystąpić. W zakresie bezpieczeństwa Finlandia pozostaje przy neutralnej militarnie polityce, nie podejmując starań
o członkostwo w NATO. W polityce zagr. wykazuje aktywność w swym regionie, rozwija współpracę z państwami bałtyckimi, w tym przede wszystkim trzema postradzieckimi republikami bałtyckimi, Polską, ale też nadal Rosją, podejmuje działania proekologiczne. Od 1955 jest członkiem ONZ.