zasada wprowadzona do polityki zagr. Stanów Zjedn. przez prez. J. Monroe (1758-1831), ogłoszona w 1823. Deklarowała stworzenie amer. strefy wpływów na zach. półkuli,
a zarazem potwierdzała politykę izolacjonizmu. Stany Zjedn. oświadczały, iż nie będą mieszać się w sprawy eur., akceptują status quo i oczekują tego samego od państw Europy. Obszarem wpływów Stanów Zjed. stały się kraje amer., a więc ingerencja państw trzecich staje się aktem wrogości wobec USA. Zmodyfikowana na przełomie XIX i XX w. wykładnia tej doktryny przyznawała USA prawa ingerencji w sprawy wewn. państw regionu. W efekcie niejednokrotnie interweniowały, szczególnie na Karaibach,
w celu utrzymania przy władzy swoich popleczników. Otwartość stosowania doktryny osłabła po II wojnie świat., jednak pełna akceptacja dla całkowitej suwerenności państw Ameryki Łacińskiej została wyrażona w latach 90., co wiąże się z próbą tworzenia ścisłej współpracy USA z krajami regionu na innych zasadach - nie dominacji polit.-milit. i neokolonializmu, a integracji regionalnej i tworzenia bloku państw amer. obu kontynentów FFTA.
- MONROE, James (1758-1831)
- doktryna Monroego, (1823)
- MONROEGO DOKTRYNA, sformułowana 1823 przez...