(łac. occupatio - zajęcie, objęcie w posiadanie)
stan, w którym siły zbrojne obcego państwa zajmują część lub całość terytorium państwa nieprzyjacielskiego i ustanawiają tam faktyczną władzę. Wg regulaminu dołączonego do konwencji haskiej z 1907 oraz konwencji genewskiej z 1949 okupant nie może decydować dowolnie o losie terytorium
i ludności będącej pod o., stan ten ma bowiem w założeniu charakter czasowy
i ograniczony. Istnieje też o. pokojowa, która wynika z umowy międzynarodowej, na mocy której następuje czasowe zajęcie terytorium i oddanie go pod władzę adm. (np. okupacja Nadrenii przez Francję na mocy Traktatu Wersalskiego). Pod o. może też być kraj, który przegrał wojnę agresywną i zwycięzcy przejmują nad nim tymczasową kontrolę, by wprowadzić go na drogę pokojowego rozwoju (np. Niemcy i Japonia po II wojnie świat.). Zasady o. nakazują powstrzymywanie się od takich aktów, jak masowe przesiedlanie ludności, deportacja, służba w siłach zbrojnych okupanta, składanie przysięgi na wierność państwu obcemu. Wolno natomiast pobierać podatki i nadzwyczajne daniny na użytek armii i adm. okupacyjnej. O.,
w czasie której dochodzi do łamania prawa międzynar. traci cechy legalności
i staje się zbrodnią wojenną (np. o. niem. w czasie II wojny świat.).
- OKUPACJA, (hist. 2)
- OKUPACJA, (hist. 1)
- okupacja Niemiec po 1945, po klęsce militarnej...