system powszechnie obowiązujących norm życia społ. wynikających z istoty lub natury człowieka. Do p.n. należą prawo do życia, wolności i własności. P.n. stanowi podstawę norm tworzonych przez państwo
i społeczeństwo (prawo pozytywne). Pojęcie pojawiło się już w starożytności u Arystotelesa, Platona, u filozofów średniowiecza np. św. Augustyna i Tomasza z Akwinu. Za twórcę nowożytnej teorii p.n. uważany jest H. Grotiusz (1538-1645). Szczególny rozkwit doktryny p.n. wiązał się z filozofią oświecenia (XVII i XVIII w.), w której p.n. traktowane było jako podst. norm prawnych. Na przełomie XIX i XX w. p.n. stało się źródłem niektórych doktryn polit., np. liberalizmu. Współcz. uchwalona w 1948 przez Zgromadzenie Ogólne ONZ Deklaracja Praw Człowieka uznawana jest jako ogół norm wyrażających naturalne prawa człowieka. Wszystkie koncepcje dot. źródeł pochodzenia p.n. są zgodne, że p.n. stoi ponad prawem pozytywnym i stanowi podstawę jego obowiązywania.
- PRAWO NATURY, jedna z teorii na temat...
- NATURY PRAWO, w naukach przyrodniczych...
- BOUGUERA-LAMBERTA-BEERA PRAWO, prawo opisujące stopniowe...