grupa państw, które po II wojnie świat. zadecydowały o pozostaniu poza sojuszami wojsk. i blokami ideol.-polit., deklarując gotowość do pokojowej współpracy z każdym krajem. Inicjatywa powstała na konferencji państw azjat. (New Delhi 1947) oraz azjat. i afryk. (New Delhi 1949),
a zrealizowała na konf. w Bandungu (1955). Twórcami ruchu byli przywódcy państw odgrywający znaczącą rolę
w swych regionach: J. Nehru - Indie,
A. Sukarno - Indonezja, G. Naser - Egipt, K. Nkrumah - Ghana, J. Broz-Tito - Jugosławia. Szefowie państw i rządów spotykali się od tego czasu na konferencjach, które skupiały coraz większą liczbę krajów (1995-114). Pozostałymi organami są: biuro koordynacyjne, przewodniczący ruchu i instytucje wyspecjalizowane. Przez wszystkie lata konfliktu Wschód-Zachód ruch stanowił trzecią siłę, reprezentującą interesy i idee przede wszystkim krajów rozwijających się, stąd też głównym obszarem zainteresowań była walka z kolonializmem, neokolonializmem, apartheidem, występowanie na rzecz rozbrojenia, w tym dezatomizacji, pokojowej współpracy państw, budowy nowego międzynar. ładu gospodarczego. Jego rola zmieniła się i osłabła po zakończeniu zimnej wojny wraz ze zmianą polityki wielkich mocarstw, rozpadem sojuszy polit.-milit., stworzeniem warunków dla dyskusji nad najważniejszymi globalnymi problemami. Na konferencji w 1992 na Cyprze kraje niezaangażowane podjęły więc rozważania nad utworzeniem nowej organizacji reprezentującej interesy państw rozwijających się, bardziej skutecznej i odpowiadającej wyzwaniom następnego wieku. Niejednolitość interesów w tej grupie krajów nie ułatwia jednak realizacji takiego zadania.
- ruch państw niezaangażowanych, wspólne wystąpienia...
- niezaangażowanie, sytuacja prawna i polit.(...)
- NIEZAANGAŻOWANE PAŃSTWA, nieformalne ugrupowanie...