(łac. secta - sposób życia, stronnictwo)
grupa rel., która oderwała się od któregoś z wielkich kościołów i przyjęła własne zasady organizacyjne, odłam wyznaniowy jakiejś rel. Jej członków łączy zazwyczaj silne poczucie wspólnoty, świadomość misyjnego powołania, rygoryzm rel. i etyczny. W miarę upływu lat niektóre sekty przekształcają się w uznane organizacje rel., np. Świadkowie Jehowy, mormoni. Wiele nowych s. pojawiło się w latach 60. XX w. jako wyraz poszukiwania przez młodych ludzi sensu istnienia, jedności. Ich rosnącą popularność wciąż obserwuje się
w Ameryce Północnej, chociaż ich forma kultu i organizacja budzi często kontrowersje, zwł. gdy całkowicie izolują się od reszty społ., uniemożliwiając swym wyznawcom swobodę poruszania się. W skrajnych sytuacjach dochodzi do masowych samobójstw członków sekt podporządkowanych silnej indywidualności przywódcy wierzącego w zbliżenie w ten sposób do zbawienia. Niektóre s. są zakazane lub podlegają kontroli przez państwo.