(łac. successio - następstwo)
dziedziczenie dóbr materialnych (spadek, spuścizna) lub praw do tronu (następstwo tronu), a także przejęcie praw i obowiązków w odniesieniu do określonego terytorium. Ostatnia kwestia stała się istotnym elementem stosunków międzynar.
w okresie dekolonizacji, ale również
w Europie w latach 90. w związku z rozpadem jednych państw (ZSRR, Jugosławia, Czechosłowacja) i powstawaniem nowych na ich terytoriach oraz zjednoczeniem Niemiec. Przedmiotem s. są umowy międzynarodowe, pozatraktatowe prawa i zobowiązania, członkostwo w organizacjach międzynarodowych. Nie następuje ona jednak automatycznie, w wypadku traktatów wielostronnych sukcesor ma prawo wyboru określonych umów lub uznania, iż nie czuje się związany umowami swego poprzednika. Ustalenia dot. granic i innych kwestii terytorialnych muszą być przejęte. Umowy dwustronne obowiązują, jeśli strony
w sposób umowny lub domniemany zgadzają się na to. Jednym z trudniejszych zagadnień jest s. zobowiązań finansowych, np. państwa poradzieckie musiały ustalić zasady podziału majątku oraz spłat długu. Natomiast Rosja uznana za głównego sukcesora ZSRR zadeklarowała gotowość wykonania wszystkich zobowiązań zawartych w umowach podpisanych przez ZSRR. Kwestie s. regulują dwie wiedeńskie konwencje ONZ - w sprawie sukcesji państw w odniesieniu do traktatów (1978) oraz w sprawie sukcesji państw w zakresie własności państw, archiwów i długów państw.