zjawisko społ.-polit. polegające na podjęciu decyzji o walce zbrojnej przez podmioty prawa międzynarodowego. W. wiąże się z momentem zerwania stosunków pokojowych i przejścia do stosunków wojennych. Rozumiana była jako kontynuacja polityki państwa, tyle że prowadzonej innymi środkami. Stan w. jest wynikiem wypowiedzenia w. i rodzi konsekwencje prawne dla stron konfliktu, państw trzecich, osób prawnych i fizycznych. Oznacza zawieszenie umów międzynarodowych. Nie musi jednak oznaczać rozpoczęcia walki zbrojnej, np. kraje Ameryki Łac. wypowiedziały
w. Niemcom hitlerowskim, nie podejmując działań wojennych. Koniec działań wojennych nie jest także jednoznaczny
z zakończeniem stanu w. (np. ZSRR, Polska, Czechosłowacja - uznały dopiero
w 1955, że stan w. z Niemcami ustał). Użycie siły (np. represalia) nie jest zawsze tożsame z w., w czasie rzeczywistej w. mogą być utrzymywane stosunki dypl. (Irak-Iran w latach 80.). Ze względu na rodzaj działań wojennych rozróżniania się w. konwencjonalne, jądrowe, partyzanckie. Zasięg decyduje o w. lokalnej, światowej. Osobno są traktowane w. domowe i narodowowyzwoleńcze. W. między państwami wiązały się do XX w. z suwerennością i były traktowane jako rzecz naturalna., jedynie przy zachowaniu podziału na w. sprawiedliwe i niesprawiedliwe. Pakt Brianda-Kelloga z 1928 potępił w., a jego sygnatariusze wyrzekali się jej stosowania. W Karcie ONZ wprowadzono zakaz stosowania siły
i groźby jej użycia, był on powtarzany w innych dokumentach prawa międzynar., również w Akcie Końcowym KBWE. Zob.: agresja, pokój, polemologia, siła w stosunkach międzynar.