urządzenie do wytwarzania spójnej, słabo rozbieżnej imonochromatycznej wiązki światła. Nazwa jest skrótem od pełnej nazwy wjęzyku angielskim
(light amplification by stimulated emission of radiation). Podstawą działania lasera jest emisja wymuszona fotonów zachodząca wtedy, kiedy foton pada na atom znajdujący się wstanie wzbudzonym. Atom zostaje niejako zmuszony do powrotu do stanu podstawowego iemituje przy tym foton. Oba fotony, wymuszający iwymuszony, rozprzestrzeniają się wtym samym kierunku, ztą samą częstością iw zgodnej fazie. Aby zwiększyć liczbę wymuszonych fotonów, wstępnie przeprowadza się większość atomów do stanu wzbudzonego (tzw. inwersja obsadzeń) np. światłem lampy błyskowej ( pompowanie optyczne). Jeśli do takiego układu wpadnie foton, to może zapoczątkować lawinowy proces emisji wymuszonej. Układ atomów umieszcza się między dwoma równoległymi zwierciadłami płaskimi, aby fotony zmusić do wielokrotnych odbić. Jedno ze zwierciadeł jest półprzepuszczalne, dzięki czemu na zewnątrz wydobywa się monochromatyczna, spójna irównoległa wiązka światła. Materiałem wzbudzanym mogą być: atomy gazów szlachetnych (np. l. helowo-neonowy, długość fali 632,8 nm), metale przejściowe (np. l. rubinowy, długość fali
694 nm), półprzewodniki (l. półprzewodnikowy). W każdym zwymienionych
l. inwersję obsadzeń uzyskuje się inną drogą. L. znalazł liczne zastosowania: wfizyce do badania nieliniowych zjawisk optycznych; wtechnice do topienia metali, precyzyjnego cięcia, otrzymywania plazmy, radiolokacji, zapisu iodtwarzania dźwięku; wmedycynie do wycinania małych części tkanek.