Grotta Azzurra
jaskinia krasowa na w. Capri (Włochy); jedna z najsławniejszych jaskiń na świecie, dostępna tylko przy dobrej pogodzie (do wnętrza wpływa się łódką); rozległa i wysoka komora o dnie leżącym kilkanaście m poniżej poziomu wody; światło słoneczne przechodząc przez podwodną część otworu nadaje wodzie w jaskini kolor błękitny, przedmioty zanurzone w wodzie robią wrażenie srebrnych (najlepsze efekty świetlne przed południem). Znana w starożytności, wykorzystywana przez Rzymian jako naturalne nimfeum morskie (Grota Nimf). Znaleziono w niej posągi bóstw (m.in. Posejdona), które pierwotnie zapewne były umieszczone w zagłębieniach ścian. Do jaskini prowadziły schody wykute w skale. Później rzadko zwiedzana ze względu na trudny dostęp i strach przed zamieszkującymi ją potworami, za które - przy oświetleniu panującym w jaskini - brano starożytne rzeźby leżące w głębi wody (1600 uciekli z J.L. w popłochu zakonnicy przekonani że widzą diabła). Od pocz. XIX w. bardzo popularna atrakcja turystyczna, której wyspa Capri zawdzięcza sławę i gwałtowny rozwój turystyki). Należy do najliczniej zwiedzanych jaskiń we Włoszech. Ze względu na kolorystykę wody bardzo popularny motyw malarski (także obrazy polskie). Licznie zwiedzana przez Polaków, bardzo częsta w utworach poetyckich i prozie polskiej XIX w. i XX w. (zapewne najczęściej opisywana w Polsce jaskinia zagraniczna) - zwiedzali ją i opisywali ją m.in. Franciszek Salezy Dmochowski (1837, Włochy), Michał Wiszniewski (1845, Podróż do Włoch, Sycylii i Malty), Juliusz Słowacki (1836, Beniowski, pieśń III), Józef Ignacy Kraszewski (1858, Kartki z podróży), Henryk Siemieradzki (1872), Kazimierz Chłędowski (1872), Kazimierz Morawski (1877), Władysław Mickiewicz (1882), Adam Asnyk (1897), Kazimierz Przerwa Tetmajer, Jan Lemański (1910), Kornel Makuszyński (1911), Jan Parandowski, Władysław Orkan (1928).