skała osadowa pochodzenia chemicznego, której głównym (do 90%) minerałem skałotwórczym jest gips. Charakteryzuje się barwą szarą lub żółtawą ibezładną lub kierunkową teksturą. G. cechuje znaczne zróżnicowanie struktur, od drobno- po wielkokrystaliczne, wktórych częste są zbliźniaczenia kryształów odługości do 4 m (np. wNiecce Nidziańskiej). Drobnoziarnista odmiana g. nosi nazwę alabastru ima duże znaczenie dekoracyjne. G. powstają przez krystalizację siarczanu wapnia wtrakcie odparowania ( ewaporat) wpłytkim zbiorniku wodnym, są więc uważane za wskaźnik suchego klimatu; drobne naskorupienia gipsowe mogą także powstawać wwarunkach lądowych wklimacie suchym, pustynnym. Krystalizacja gipsu wtakich warunkach może prowadzić do powstania osobliwych "róż pustynnych". Oddając wodę g. zmienia się wanhydryt. G. są najbardziej rozpowszechnione wosadach wieku permskiego ( perm) imłodotrzeciorzędowego ( trzeciorzęd). WPolsce g. wieku mioceńskiego ( miocen) występują na przedpolu Karpat iw Niecce Nidziańskiej, gdzie rozwinęły się wnich zjawiska krasowe. Wielkich rozmiarów płaskowyże gipsowe znajdują się na Podolu na Ukrainie.
- gips, odlew z gipsu, załatać...
- GIPS, , uwodniony siarczan...
- bułka z gipsem, ‘śniadanie’