poziomy ruch powietrza cechujący się określonym kierunkiem ( róża wiatru) iprędkością; jego przyczyną są różnice ciśnienia atmosferycznego występujące przy powierzchni Ziemi ( poziomy gradient ciśnienia), które zkolei wynikają zniejednakowego ogrzewania przez promieniowanie słoneczne, istotny wpływ na ostateczny kierunek iprędkość w. mają także siły Coriolisa i tarcia; termin obejmuje zarówno ruchy powietrza wramach globalnej cyrkulacji atmosferycznej, jak ilokalną wymianę powietrza np. wskali wybrzeża (bryza) albo pojedynczego stoku (stokowy wiatr); wprzypadku występowania wyraźnej pionowej składowej ruchu powietrza wyróżnia się w. katabatyczny albo anabatyczny. Prędkość wiatru określana jest zazwyczaj wm/s, stosowana jest także skala Beauforta, wiatr oprędkości do 0,5 m/s kwalifikuje się jako ciszę atmosferyczną; kierunek wiatru, tzn. kierunek, skąd wieje wiatr jest oznaczany wrozmaity sposób: przy pomocy rumbów numerowanych od 1 do 32, przy czym 1 rumb to 1/32 kąta pełnego, można także określać kierunek za pomocą 16 kierunkowej róży wiatru (północny N, północno-północno-wschodni NNE, północno-wschodni NE, wschodnio-północno-wschodni ENE, wschodni E, wschodnio-południowo-wschodni ESE, południowo-wschodni SE, południowo-południowo-wschodni SSE, południowy S, południowo-południowo-zachodni SSW, południowo-zachodni SW, zachodnio-południowo-zachodni WSW, zachodni W, zachodnio-północno-zachodni WNW, północno-zachodni NW, północno-północno-zachodni NNW; skróty pochodzą od angielskich słów oznaczających kierunki świata N - north, E - east, S - south, W- west) bądź róży zredukowanej do ośmiu kierunków (N, NE, E, SE, S, SW, W, NW), stosuje się także podawanie azymutu kierunku wiatru wdziesiątkach stopni (1-36). Przyrządy służące do pomiaru prędkości ikierunku w. to anemometry.
wiatr
Geografia