(?-992)
książę Polan i Polski od ok. 960, z dyn. Piastów; pierwszy hist. władca państwa pol. uznawany za jego twórcę. Początkowo panował nad Wielkopolską, Kujawami, Sieradzkiem, Łęczyckiem i Mazowszem oraz częścią Pomorza Wsch. Po walkach z Wieletami i Pomorzanami (ok. 967) rozszerzył panowanie na ziemię lubuską i Pomorze Zach.; prawdopodobnie w obronie tych nabytków pokonał margrabiego Hodona w bitwie pod Cedynią (972). W 965 zawarł przymierze z Czechami poślubiając Dobrawę, a w 966 ochrzcił się ( chrzest Polski). W stosunku do cesarza niem. występował z części terytorium ("do rzeki Warty") jako trybutariusz, a z pozostałych ziem jako tzw. przyjaciel cesarza, co oznaczało formę zależności lżejszą niż płacenie trybutu. Po wyprawie nowo wybranego cesarza Ottona II na Polskę (979) Mieszko pojednał się z nim rezygnując z popierania kontrkandydata, a ponadto poślubił córkę władcy Marchii Północnej, Odę (980). W 990 zdobył na Czechach Śląsk i Małopolskę. Przed śmiercią powierzył swe państwo opiece papieża ( "Dagome iudex").
- MIESZKO, Pochodzenia starosłowiańskiego,...
- Mieszko II, (990-1034)
- MIESZKO I, (?-992)