(właśc. sejm walny)
w Polsce XV-XVIII w. (od 1492/93) najwyższa reprezentacja społeczeństwa szlacheckiego. Składał się z 3 stanów sejmujących - króla, senatu i izby poselskiej. Po unii lubelskiej (1569) w skład s. weszli reprezentanci Litwy. S. dzielił się od 1573 na zwyczajny (6-tygodniowy) i nadzwyczajny (2-3-tygodniowy). Na mocy artykułów henrykowskich monarchowie musieli zwoływać s. zwyczajne najrzadziej raz na 2 lata, s. nadzwyczajne w razie potrzeby. Okres 2 lat nazywano kadencją s. Od 1673 co trzeci s. miał odbywać się na Litwie. Obradom senatu przewodniczył król, izby poselskiej marszałek s. przemiennie (tzw. alternata) wybierany spośród posłów małopolskich, wielkopol. i litew. Przez większą część obrad s. izby pracowały oddzielnie łącząc się jedynie na początku, gdy posłowie wysłuchiwali tzw. propozycji od tronu (programu obrad) i opinii senatorów (tzw. wota) oraz na końcu, gdy wspólnie uchwalano przygotowane teksty konstytucji sejmowych. Ramowy regulamin obrad s. został uchwalony dopiero w 1690 i nie odegrał większej roli w praktyce sejmowania.