LAMPRECHSTSOFEN

jaskinia krasowa w środk. Austrii, w płd.-zach. części Alp Salzburskich, w masywie Leoganger Steinberge, ok. 40 km od Salzburga; druga pod względem głębokości jaskinia świata (1998-2001 najgłębsza; eksplorowana gł. przez Polaków, stanowi największe osiągnięcie pol. grotołazów; głęb. 1632 m, dł. ok. 50 km; utworzona w wapieniach i dolomitach, posiada pięć otworów; stanowi ciągi (miejscami bardzo rozbudowane) korytarzy, komór i studni; przez L. płynie potok, tworzący wodospady, jeziorka, syfony i wypływający na powierzchnię dolnym otworem. Znana od bardzo dawna (już w 1167 wzmianka o zwiedzaniu); od 1650 zakaz wchodzenia do jaskini, odwiedzanej gł. przez poszukiwaczy skarbów; kilkakrotnie zamurowano też do niej wejście. Od I poł. XIX w. popularny cel wycieczek. Eksploracja trudna ze względu na poznawanie jaskini od dołu (wyjątkowa pod tym względem w świecie) i konieczność pokonywania pod prąd wodospadów i studni od dołu,. W 1970 osiągnięto wysokość 505 m, a w 1973 r., kiedy osiągnięto w niej wysokość +730 m, stała się najwyższą jaskinią świata - zyskała miano "podziemnego Everestu". Od 1977 eksplorowana niemal wyłącznie przez polskich grotołazów, którzy w wyniku trudnych wspinaczek ustanawiali w niej kolejne rekordy wysokości: w 1977 - 855 m (W. Wiśniewski, K. Bębenek), pierwszy polski jaskiniowy rekord świata; 1978 - 962 m (W. Wiśniewski, W. Wilk), 1979 - 1005 m (W. Wiśniewski i in.), 1990 - 1050 m (K. Dubiel, W. Porębski). Połączenie w 1998 z jaskinią PL-2 (odkrytą 1992) zwiększyło głęb. L. do 1632 m, co wysunęło ją na pozycję najgłębszej jaskini świata, ale w I 2001 zdystansowała ją Jaskinia Wronia w Kaukazie. Łącznie ok. 30 wypraw polskich grotołazów.