(plast. 1)
farba wodna pigmentowa, przeważnie czarna, rzadziej kolorowa, o głębokiej barwie i połysku; szybko schnąca, nierozpuszczalna w wodzie; używany do rysowania lub kreślenia rysunków na papierze, kalce, bristolu, jedwabiu, za pomocą piórka, pędzelka lub specjalnego przyboru kreślarskiego; t. najwcześniej znano w Indiach, później w Chinach i Japonii; słynny t. chiński wyrabiano z sadzy drzew iglastych lub olejów, z dodatkiem kamfory, żelatyny, kleju rybiego, piżmu, niekiedy płatków złota; w Europie znano od staroż. podobną do t. farbę (zawierającą sadze z lamp lub świec rozpuszczone w roztworze gumy); t. chiński rozpowszechnił się w krajach eur. w XVIII w.