termin b.l. powstał wraz z utworzeniem państwa belgijskiego (1830); skutkiem dwujęzyczności Belgii jest dwojakie piśmiennictwo: francuskie (walońskie) i flamandzkie. Pierwsze sięga tradycją do średniowiecznego kronikarstwa (z obecnej Belgii wywodzili się niektórzy kronikarze Francji: np. Ph. De Commynes, XV w.); po uzyskaniu niepodległości rozwinęły się wszystkie gatunki lit.; za prekursora b.l. uważa się Ch. de Costera; wokół powstających periodyków lit. gromadzą się poeci, tacy jak E. Verhaeren, M. Maeterlinck, G. Rodenbach; naturalizm rozwinął się wraz z twórczością C. Lemmoniera; do belg. pisarzy XX w. należą m.in. Ch. Plisnier, G. Simenon, H. Michaux, F. Marceau. Literatura w j. flamandzkim ma swe początki w XII w., kiedy to rozwija się romans rycerski i tzw. chanson de geste, okres największego rozkwitu przypada na epokę renesansu (do upadku Antwerpii, 1585); mnożą się też wówczas polemiki między zwolennikami reformacji (M. de Ste Aldegonde) i kontrreformacji (Anna Bijns). Po okresie upadku literatura w j. flamandzkim odrodziła się dopiero po 1830 dzięki pisarzom, takim jak J.F. Willems, P. van Duyse, K.L. Ledeganck, w poezji natomiast dzięki lirykom G. Gezelle. W XX w. początek nowoczesnej twórczości flamandzkiej dają A. Vermeylen, P. van Langendonck, C. Buysse; rozwija się ekspresjonizm (H. Teirlinck), symbolizm (K. Van de Voestinje) i realizm (H. Claus).
- VERMEYLEN, August (1872-1945)
- CONSCIENCE Hendrik, (1812-83)
- EEKHOUD Georges, (1854-1927)