ISLANDZKA LITERATURA

powstałe w czasach przedchrześcijańskich pierwsze teksty zostały przekazane w rękopisach z XII-XIII w.; wśród najważniejszych zabytków , dworska poezja skaldów (Egill Skallagrimsson); prozę tworzyły kroniki i sagi. Po przyjęciu chrześcijaństwa w X w. zjawiły się nowe formy, zwł. poezja rel. (poemat Eysteina Ásgrimssona Lilja), poezja skaldów przekształciła się w odmianę improwizowanych ballad (rimur). Reformacja dała przekłady Nowego Testamentu (1540) i Biblii (1584). Oświecenie wzmocniło związki z lit. eur. (przekłady J. Miltona, F.G. Klopstocka); S. Pétursson zapoczątkował dramat nar., wzorując się na L. Holbergu. Romantyzm nie dał wybitnych dzieł, ale sięgając do tematów hist. rozwijał świadomość nar. i nowoczesny język lit. Za twórcę powieści na Islandii uchodzi J. Thoraddsen. W 2. poł. XIX w. G. Brandes inspirował nurt realistyczny, w którym wyróżniała się twórczość J. Traustiego. Współcześnie najwybitniejsi pisarze to G. Gunnarson (piszący też w j. duńskim) i H.K. Laxness.