(muz. 1)
dźwięk wydawany przez narząd g., przypominający swoją budową stroikowe instrumenty dęte (system rur powietrznych, z których najważniejsza - krtań - posiada wewnątrz 2 drgające fałdy, czyli struny głosowe). Z narządem g. powiązane są 3 układy: a) ośrodkowy układ nerwowy, mający wpływ na drgania strun głosowych i cały narząd g.; b) , który dostarcza strumienia powietrza wydychanego z płuc; c) narząd artykulacyjno-rezonacyjny: jama ustna z językiem i gardło, jama nosowa z zatokami (rezonatory górne) oraz płuca z oskrzelami i tchawicą (rezonatory dolne). Twardy szkielet krtani zbudowany jest z chrząstek połączonych więzadłami i powleczony z zewnątrz i wewnątrz mięśniami umożliwiającymi ruch krtani i strun głosowych; struny głosowe są tworami więzadłowo-mięśniowymi, przebiegającymi poziomo w formie parzystych fałdów na bocznych ścianach krtani; ich przeciętna długość wynosi ok. 18 mm (kobiety) i 23 mm (mężczyźni) i zmienia się zależnie od wysokości wydawanego dźwięku; podobnie zmienia się ich napięcie. Szpara między strunami (głośnia) zwęża się przy głosowym zwarciu strun, rozszerza przy oddechowym rozwarciu. Czynność narządu g. dokonuje się odruchowo poprzez koordynację przez ośrodki ruchowo-głosowe w mózgu czynności mięśni głosowych, oddechowych i artykulacyjnych; mięśnie oddechowe dostarczają drgającym strunom wydychanego powietrza i przenoszą tą drogą drgający strumień powietrza do jamy ustnej, uruchamiając w ten sposób pozostałe rezonatory. G. stanowi fizjologiczną podstawę śpiewu, który w odróżnieniu od mowy nie jest wrodzonym zestrojem ruchowym i dlatego wymaga osobnego kształcenia głównych składowych g., tj. fonacji (intonacja, brzmienie g., filowanie g.), oddychania (podparcie oddechowe, rejestr) i artykulacji (dykcja, postawienie głosu, formanty); ich koordynacja oraz wypracowanie cech i różnic ilościowych są w wokalistyce tym samym, co koordynacja ruchów prostych w grze na instrumentach muzycznych.