nie jest dostatecznie zbadana, mimo zachowanych świadectw arecheologicznych i zapisów; jej początki sięgają III w. p.n.e. i prawdopodobnie wówczas zaznaczyły się w niej wpływy etruskie (muzyka wojskowa); współcz. rekonstrukcje m.s. R. opierają się na zachowanych do dziś niektórych obrzędach spotykanych wśród ludów romańskich (uroczystości pogrzebowe, popisy mimów wykonujących pieśni epickie); muzyka ta miała znaczenie czysto użytkowe i nie przypisywano jej - inaczej niż w kulturach Grecji i Wschodu - funkcji magicznych; muzykę ludową reprezentuje przede wszystkim pieśń ulicznych śpiewaków, charakterystyczne zawołania przekupniów; odrębnego typu twórczości wymagały widowiska teatralne, igrzyska, uczty, obrzędy zaślubin i pogrzebów; instrumentarium stanowiły gł. rozmaite aerofony: trąby, rogi sygnałowe, tuby z brązu lub drewna obciągniętego skórą, co dawało niski, matowy dźwięk (pierwszej tuby używano, fetując zwycięstwo, drugiej - jako sygnał odwrotu), lituus, buccina; ciekawym wynalazkiem były organy wodne (miał taki instrument m.in. cesarz Neron); z Grecji przejęto aulos i fletnię Pana; idiofony to przede wszystkim bębny i kołatki; chordofony miały pochodzenie obce (kitara, harfa); muzyka rzymska różnicowała się stopniowo pod wpływem zwyczajów ludności germańskiej, celtyckiej i ludów wsch. zamieszkujących wzdłuż granic imperium, a posiadających własną, niekiedy bardzo oryginalną kulturę muzyczną.
RZYMU STAROŻYTNEGO MUZYKA
Muzyka poważna