w sztuce współczesnej (od lat 60. XX w.) działania artyst. polegające na opakowywaniu wielkich przedmiotów, budowli, fragmentów naturalnego krajobrazu. Celem e. jest wywołanie niezwykłych skojarzeń, jakie daje sama czynność owijania, jak i widok opakowanego obiektu, wyodrębnionego z kontekstu otoczenia, wyłączonego z właściwych mu funkcji; najgłośniejsze przejawy e. to działalność rzeźbiarza Christo; w Polsce e. w plastyce i teatrze stosował T. Kantor.