(nauk.)
dyscyplina naukowa wyjaśniająca możliwości techniczne i wyrazowe poszczególnych instrumentów oraz zasady ich współdziałania. We współczesnym rozumieniu termin i. oznacza zespół środków, jakimi potencjalnie dysponuje twórca, natomiast dobór określonych środków instrumentalnych w konkretnym dziele określa się jako "orkiestrację". Rozwój i. przypada na 1. poł. XIX w. i z tego też okresu pochodzi sam termin (H. Berlioz ). Podstawą i. jest znajomość technologii brzmienia orkiestry; umożliwia ona dobór instrumentów, łączenie ich w grupy i sposób użycia w poszczególnych partiach dzieła wyodrębnianych ze względu na rytmikę, agogikę, harmonikę.
- INSTRUMENTACJA, (muz.)
- instrumentacja głoskowa, zjawisko powtarzalności...
- INSTRUMENTACJA GŁOSKOWA, organizacja fonicznej...