w seksuologii kulturowej oznacza występowanie cech psychicznych obu płci u danej osoby ( hermafrodytyzm). Motyw spotykany w wielu kulturach, w panteonie bóstw. W kulturze Zachodu jego uosobieniem jest Hermafrodyta, bóstwo czczone na Cyprze, Attyce, Rodos, syn Hermesa i Afrodyty. Obupłciowość somatyczna i psychiczna w mitologiach była interpretowana jako pierwotny stan człowieka, który później został zróżnicowany na obie płci. Osoby obupłciowe somatycznie często były traktowane jako wcielenie bóstw, darzono je czcią i kultem. W epoce romantyzmu motyw a. stał się modny i rozumiany jako powrót do raju, pierwotnej doskonałości człowieka. Począwszy od lat 70. zaczęło się ukazywać wiele prac poświęconych badaniu ról seksualnych, jedną z nich jest a. rozumiana jako występowanie cech psychicznych obu płci u danej osoby. W populacji zaliczanej do kultury Zachodu ma obejmować 30% kobiet i mężczyzn. Tłumaczy się to następstwami emancypacji i zmian obyczajów. Z badań przeprowadzonych na różnych populacjach wynika, że a. wiąże się z elastycznością zachowań w zależności od sytuacji. U kobiet połączenie cech męskich i kobiecych jest bardziej trwałe w porównaniu do mężczyzn. W przypadku zachowań wobec pracodawcy, rodzica, partnera seksualnego androginiczne kobiety częściej mieszały swoje cechy psychiczne, a mężczyźni androginiczni okazują się być bardziej męscy lub kobiecy w zależności od potrzeb i warunków. Androginiczne kobiety są bardziej uporządkowane, częściej wybierają nietypowe dla kobiet zawody i kwalifikacje, lubią dominować, faworyzują egalitarne formy małżeństwa. Związki partnerskie osób androginicznych wydają się lepiej przystosowane psychicznie i seksualnie.
- ANDROGINIA, (med.)
- ANDROGINIA, (bot.)
- ANDROGINIA, (biol.)