postawy wobec ciała w kulturach i religiach. W koncepcjach orfickich c. było postrzegane jako więzienie duszy, dla pitagorejczyków było powłoką dla duszy, dla Platona jaskinią dla duszy, dla Arystotelesa podporządkowane duszy. Kartezjusz stworzył koncepcję dualizmu duszy i c., która długo oddziaływała na postawy wobec c. w kulturze Zachodu. W teoriach socjobiologicznych c. jest wyrazem ewolucji przyrody i służy prokreacji, przekazywaniu "samolubnych genów". W obecnej obyczajowości erotycznej c. wiąże się w dużej mierze z pozaprokreacyjnym znaczeniem (służy zdrowiu, rekreacji, przyjemności, relacjom więziotwórczym). C. w judaizmie jest wyrazem twórczego aktu Boga i jest dobrem, teksty judaistyczne podkreślają rozbieżność między mądrością a namiętnością i ujawniają wiele zdrowego rozsądku i znajomości życia. W chrześcijaństwie długo dominowała negatywna postawa wobec c. postrzeganego jako więzienie dla duszy, źródło grzechu i dlatego zalecano ascezę, ceniono celibat i dziewictwo. Teologia ciała zmieniła postawę wobec c., które zaczęto postrzegać jako dobro, wartość, dlatego zaleca się dbanie o c., krytycznie ocenia się dualizm i manicheizm. Islam traktuje c. jako wartość pozytywną i wiele uwagi poświęca się atrakcyjności c. W hinduizmie c. jest wartością, ale niższego rzędu niż wartości duchowe. Ideałem doskonałości jest wyzwolenie się od materii, cyklu narodzin i śmierci; c. jest tymczasowe i stanowi źródło cierpienia. W tantryzmie c. jest postrzegane jako mikrokosmos odzwierciedlający wszechświat. C. jest świątynią, o którą należy dbać, gdyż jest drogą do ekstazy, temu służy aktywność seksualna. Podobnie pozytywną postawę wobec c. ujawnia taoizm.
ciało
Miłość i sex