często spotykane u mężczyzn zaburzenie seksualne (niepełne wzwody, brak wzwodu, zaburzenia erekcji, zanik lub osłabienie reaktywności seksualnej). Z badań amerykańskich wynika, że dotyczy 5% 40-latków, 10% 60-latków, 20% 70-latków. Jako czynniki ryzyka wymienia się poza wiekiem biologicznym: cukrzycę, nadciśnienie tętnicze, hiperlibidemię i palenie papierosów. Przyczyny i.: czynniki psychogenne (np. lęki, depresje, zaburzone relacje między partnerami); czynniki neurogenne (np. urazy kręgosłupa, dyskopatie, cukrzyca, uzależnienie od alkoholu, stany pooperacyjne w obrębie miednicy, choroby neurologiczne); czynniki hormonalne (np. obniżone stężenie testosteronu, podwyższone stężenie prolaktyny); czynniki krążeniowe (np. nadciśnienie, palenie tytoniu, cukrzyca, zmiany w naczyniach członka); leki (np. psychotropowe, przeciwnadciśnieniowe). U 1/4 mężczyzn i. ma tło mieszane, np. hormonalne i krążeniowe, co zdarza się częściej w przebiegu andropauzy. Przyczyny psychogenne częściej stwierdza się u młodych mężczyzn, np. kontakt z nową partnerką. I. na tle psychologicznym można podejrzewać wówczas, kiedy pojawiła się nagle, w konkretnej sytuacji, między partnerami istnieją napięcia, lęki, a poranne erekcje członka są pełne. I. na tle organicznym najczęściej pojawia się stopniowo, ranne erekcje są niepełne lub zanikają, nie ma zaburzeń wytrysku nasienia. Ponieważ wydłuża się średni wiek życia mężczyzn, a to wiąże się z leczeniem różnych chorób, rośnie odsetek i. wywołanych wpływem leków na funkcje seksualne. Lekarze różnych specjalności otrzymują na ten temat informacje w specjalistycznych publikacjach i to umożliwia im ewentualną zmianę leku na inny lub uzupełnienie swego leczenia konsultacją u seksuologa. Do rozpoznania przyczyn i. wystarczy dobrze zebrany wywiad od pacjenta, przeprowadzenie badań laboratoryjnych (stężenie cukru, cholesterolu, testosteronu, prolaktyny, kreatyniny), USG jąder i gruczołu krokowego. Jedynie w trudniejszych diagnostycznie przypadkach konieczne jest zastosowanie bardziej specjalistycznych metod, jak np. sonografii dopplerowskiej. Obecnie często spotykaną metodą diagnostyczną stała się próbna iniekcja w ciała jamiste członka. W przypadku i. na tle psychicznym stosuje się psychoterapię, metody treningowe z udziałem partnerki, relaksacyjne, hipnozę, ale także leki doustne (np. przeciwlękowe) i iniekcje w ciała jamiste członka. W przypadku i. na tle organicznym stosuje się następujące metody: iniekcje w ciała jamiste członka (które pacjent sam sobie robi przed stosunkiem), leki hormonalne (jeżeli rozpoznano zaburzenia hormonalne), pompę próżniową, różne leki doustne, fizykoterapię, zabiegi operacyjne (np. mające na celu poprawę krążenia w członku), a w razie potrzeby protezowanie członka. Ta ostatnia metoda polega na umieszczeniu w członku protezy ze specjalnego tworzywa. Metoda iniekcji oraz operacyjna, stosowane od lat 80., okazały się rewolucyjne - w Europie setki tysięcy mężczyzn uzyskało sprawność seksualną. W 1998 r. w USA zarejestrowano nowy lek do leczenia i. - Viagrę. W krótkim czasie zyskał wielką popularność. Stosowany bywa również w przypadku i. psychogennej, jeżeli ma długotrwały przebieg i nie uzyskano poprawy innymi metodami leczenia. Viagra nie jest afrodyzjakiem. Jej działanie zależy od odczuwania podniecenia do partnerki.
- IMPOTENCJA, .
- nowa impotencja, przypadki impotencji...
- impotencja alkoholowa, zaburzenia seksualne...